Hee, staat er een plaat op of speelt die band echt? – deze kreet hoor je vaak bij een optreden van The Happy Tunes, volgens muziekkrant Oor een coverband met een grote C. De band heeft in de afgelopen jaren een ijzersterke reputatie opgebouwd. Voor diegenen die the Happy Tunes niet kennen volgt hier een beschrijving: een podium vol weird uitgedoste neo-hippies die op volle kracht hun vaak psychedelisch getinte, favoriete songs uit de jaren zestig de zaal in slingeren. De setlijst van the Happy Tunes verandert regelmatig maar de kans is groot dat er in ieder geval wat Beatles-songs voorbijkomen (Hello Goodbye, Lucy In The Sky) en Space Oddity van David Bowie (een van de all-time favorieten van de band en van het publiek). Vermeldenswaard is de voorliefde van the Happy Tunes voor het opwindende werk van The Who: klassiekers als I’m A Boy, Substitute en Pictures Of Lily sieren de setlist. De ultieme protestsong Eve of Destruction van Barry McGuire heeft helaas nog niets aan actualiteit verloren (integendeel…..), maar daar staan vrolijker songs van Jeff Beck, The Foundations, Los Bravos, The Turtles en The Small Faces tegenover. De theatrale millionsellers MacArthur Park van Richard Harris en Eloise van Barry Ryan worden vermoedelijk door weinig andere bands gespeeld…. Nieuw in het repertoire is ‘Light My Fire’ van the Doors (er wordt bij elk optreden wel geroepen om een Doors-song. Vanaf nu dus!). En al naar gelang de stemming van de band completeren songs van o.m. The Rolling Stones, Procol Harum, Cat Stevens, the Byrds en the Move de set. De band, die ontstaan is als roots-project van Social Security – een band die in de jaren ’80 populair was – schept er plezier in zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven, maar voegt door de meer dan 100% inzet, een groot inlevingsvermogen, veel humor en spelvreugde toch iets eigens toe aan de nog lang niet dood gespeelde sixties-klassiekers. Niet voor niets heeft de band als motto: the Happy Tunes, the future of the Sixties!