Van Pinkpopartiest tot afwasser, en weer terug als finalist bij The Voice of Holland: geen enkele Nederlandse artiest heeft zo’n grillige carrière achter de rug als Erwin Nyhoff. You still think that I need you You still think that I love you You still think that I want you But I’m gonna leave Met deze tekst verovert Erwin Nyhoff in het begin van de jaren negentig de Nederlandse poppodia. Het nummer You still think wordt een nederpop-klassieker en een enorme radiohit. Nyhoff is op dat moment frontman van The Prodigal Sons; met de debuutplaat Wine of Life (1993) toert de band langs alle belangrijke poppodia, inclusief Pinkpop en Lowlands. Nyhoff speelt in het voorprogramma van Pearl Jam en Alanis Morissette en wordt tot twee keer toe uitgenodigd op het Amerikaanse South by Southwest-festival in Austin, Texas. Een tweede plaat volgt, evenals nieuwe singles. The Prodigal Sons geven, in wisselende bezetting, honderden optredens in Nederland. Maar dan zijn The Prodigal Sons uitgespeeld. De rek is eruit. Nyhoff gaat verder als soloartiest, met een slechts gitaar en een nieuwe plaat: Take your time. Opgenomen in Amerika, bij een grote platenmaatschappij, Warner. Geproduceerd door Richard Dodd, iemand die daarvóór werkte met onder meer met Bob Dylan, George Harrison, Freddie Mercury en Johnny Cash. Maar net als die plaat gelanceerd wordt, besluit de Amerikaanse organisatie om alle Nederlandse artiesten de laan uit te sturen. Ilse de Lange, Krezip, Postman: allemaal zitten ze ineens zonder platenmaatschappij. En het (bejubelde, recensenten zijn zéér enthousiast) soloproject van Erwin Nyhoff raakt in de vergetelheid. Om het hoofd boven water te houden, neemt Nyhoff – tussen het spelen door, want Nyhoff is altijd blijven optreden – allerhande baantjes aan. Om vier uur in de ochtend brengt hij kranten rond aan krantenbezorgers. Hij wordt afwasser in de keuken van een bedrijfsrestaurant van een vrachtwagenbouwer. Als tijdens die periode een buitenlandse delegatie op bezoek komt bij het bedrijf, zorgt Nyhoff voor muziek tijdens het diner – om nadien de vaat van de gasten af te wassen. Dit moet anders, beslist Nyhoff. Vanaf dat moment neemt hij alles in eigen hand, inclusief de boekingen voor zijn concerten. Hij belt concertzalen, waar hij voorheen met zijn band optrad. Hij belt cafés. Hij komt in het vizier van een stichting die het dialect uit zijn streek wil promoten. En overal speelt hij de tent plat. Met covers van the Beatles of the Stones, of nummers in dialect. Oud werk, uit de tijd van the Prodigal Sons. Of een nieuw liedje – na twintig jaar optreden is zijn repertoire eindeloos. Nyhoff treedt op met voormalig Rolling Stones-gitarist Mick Taylor, en schrijft muziek met hem. Langzaam krabbelt Nyhoff op. Door overal (feesten, cafés, festivals, bruiloften) op te treden, kan hij weer leven van de muziek. En iedereen die hem ziet optreden vraagt zich af: waarom is die man met die gitaar niet wereldberoemd in Nederland? Dat laatste zal niet lang meer op zich laten wachten, als Nyhoff besluit zich te kandideren voor de tv-talentenjacht The Voice of Holland. Zijn cover van Bruce Springsteen’s The River zorgt ervoor dat de hele jury binnen enkele seconden dolgraag met hem wil werken. Nyhoff kiest Angela Groothuizen als begeleider en samen behalen ze de finale. 3,6 miljoen (3.600.000!) mensen zien hem de klassieker Nights in White Satin van The Moody Blues vertolken. Nyhoff wint de finale niet, maar een nieuwe generatie muziekliefhebbers heeft hem in de armen gesloten. De originele uitvoering van The River behaalt dat jaar voor het eerst de Top 10 in de Top 2000 van Radio 2. Voor het eerst in tien jaar verschijnt er een nieuwe single van Nyhoff: Must be love. Het monstersucces van The Voice of Holland brengt hem opnieuw langs alle plekken in Nederland. Hij blijft als solo-artiest (met slechts een gitaar) optreden in cafés, op bruiloften en bij feesten – met piepkleine podia heeft hij inmiddels oneindig veel ervaring opgedaan. Maar in 2012 reist Nyhoff ook langs grotere podia (al dan niet met eigen band) en in theaters. Boekingen blijft hij zelf verzorgen – Nyhoff heeft zijn les geleerd. ‘I’m gonna leave’ zong The Prodigal Son in zijn jaren-negentig-hit You still think. Twintig jaar later weten we: deze verloren zoon gaat ons nooit verlaten. Erwin Nyhoff komt altijd weer terug.