De idealist die zijn dromen waarmaakt! Waar moet een levensverhaal van mee beginnen? Die vraag is moeilijker dan menigeen zou vermoeden. De Nederlandse zanger, die de afgelopen vijftien jaar telkens zijn persoonlijke en nationale grenzen op het gebied van show business verlegde, heeft intussen zoveel mijlpalen achter zijn brede rug, dat een algehele opsomming de ogen van de aandachtige lezer welhaast doet duizelen. Bij een lichtvoetige introductie in de Verenigde Staten, werd nog niet zo lang geleden de problematiek met het schetsen van een compact, doch helder portret, handig ondervangen door te stellen : Lee Towers is voor zijn landgenoten wat Broadway is voor amusement-minnend Amerika. Grootspraak die vergelijking? Zeker niet, want Lee Towers is een fenomeen, dat zijn weerga niet kent. In de loop van de jaren tachtig heeft deze ondernemende zanger, annex showman, bijna in zijn eentje Nederland als het ware rijp gemaakt voor zijn eigen DELTA PLAN, op het vlak van allure-rijk totaal amusement. De Hollandse uitgaans-cultuur kende weliswaar een aantal vaste waarden, maar daartoe behoorde zeker niet zoveel enthousiasme voor populaire muziek van eigen bodem, dat artiesten in Nederland ook eigen avondvullende concerten ‘in vol ornaat’ konden verzorgen.Lee Towers is de man geweest – en al zijn collega’s uit het vak zullen het grif beamen – die pionierswerk heeft verricht. Door zeker in den beginne, dwars tegen alle heersende stromingen, principes en goedbedoelde adviezen in, toch uit te pakken met spectaculaire shows, waarop men met recht het predicaat ‘Internationale Klasse’ kon plakken. Zijn eerste krachttoer vond plaats in november 1980, in zijn eigen thuishaven Rotterdam, waar hij tot veler verbazing de plaatselijke muziektempel De Doelen eerst deed uitverkopen en vervolgens trakteerde op een avondje ‘Towers’, dat zelfs de grootste cynicus binnen de kortste keren voor zich won. Vanaf dat moment heeft de als Leen Huyzer geboren zanger, die basis verder uitgebouwd. Via een volgend prestigeconcert in het Amsterdamse Carré, om vervolgens het jaar daarop en aansluitend twee seizoenen toerend door het hele land (incl. Antwerpen) te gaan. Deze theaterproductie was er een met ‘alles d’r op en d’r an’, nog niet vertoond. In de daarop volgende jaren groeide de uitstraling van dit fenomeen dusdanig, dat het aantal avonden telkens moest worden uitgebreid: van twee tot vier, van vier tot zes, ja zelfs tot acht (twee maal toe). Met name die enorme response stelde Lee Towers in staat om spektakels te presenteren die qua kosten ver uitstegen tot wat er ooit mogelijk was geweest. Daarnaast was er de welkome medewerking van het bedrijfsleven, die door de zingende producent bij zijn gala’s werden betrokken, middelen een min of meer door hem zelf ontwikkeld concept: de sponsorpakketten. Die voorzagen in een compleet avondje uit voor doorgaans externe relaties en eigen personeel. Werd hij, ooit onderhoudsmonteur van beroep, in zijn beginjaren gemakshalve nog wel eens bestempeld tot ‘De Nederlandse Sinatra’, intussen is ieder muziekliefhebber ervan doordrongen dat deze zanger, ondanks allerlei overduidelijke Amerikaans invloeden, staat voor een zeer eigen identiteit. Vandaar ook de lovende reacties op zijn ‘Europese televisielancering’ op het fameuze Gouden Roos Festival van Montreux, vijf jaar geleden. Lee Towers’ inzending (in de sector vrije producties) werd aan een flink aantal landen binnen en buiten Europa verkocht, als zijnde zeer indrukwekkend televisiespektakel. Zingen mag voor hem zeer belangrijk zijn (sinds hij als vijftienjarige jongen van zijn eerste spaarcenten een microfoon kocht), Lee Towers heeft toch ook altijd beseft dat er nog meer is dan dat. Zie zijn grote aandacht aldoor voor zijn vrouw en hun vier kinderen, die hem een grote bekendheid als zorgzame huisvader hebben opgeleverd. Daarnaast heeft Lee Towers al sinds zijn opmars tot landelijke bekendheid (via Willem Duys ‘Vuist’ in 1975) immer klaar gestaan om uitdrukking te geven aan zijn sociale betrokkenheid. Jarenlang was hij Goodwill Ambassadeur van in eerste instantie de Dr. Daniel den Hoed Kliniek (een in kanker gespecialiseerd ziekenhuis) later van het Sophia Kinderziekenhuis, beiden te Rotterdam. Het voorbije jaar opende Lee Towers met een muzikale surprise in het Nederlands, samen met kindertelevisieheld Bart (B.O.O.S.) de Graaf, met het lied door Pierre Kartner geschreven: ‘Ik wou dat ik voor een keer in mijn leven’. Hij rondde het af met een schitterend Kerst-album getiteld: ‘When a child is born’. In beide gevallen gingen de baten naar Unicef. Tussendoor maakte hij ook nog even een door de Olympische Spelen geïnspireerde album, ‘Let the Games Begin’.Het is alles waardoor een trend in werking is gezet die inmiddels door een select aantal collega’s is opgevolgd. Met respect wordt gesproken over de Rotterdamse zanger/ ondernemer, Lee Towers, die mede daardoor, en zijn vele werk voor diverse goede doelen in de afgelopen jaren, werd onderscheiden als ridder in de orde van Oranje Nassau. Kortom, een man die zijn dromen waarmaakt !